Rouw, een ode aan de liefde

In mijn werk als coach en op sociale media heb ik het geregeld over rouw. Een emotie die we in onze moderne cultuur vaak associëren met de dood van een geliefde en een emotie waar we maar weinig over praten. Dat terwijl we veel vaker rouw ervaren dan we denken en niet alleen in gevallen van fysiek sterven. Wat is rouw en waarom is het een ode aan de liefde?

Rouw is verdriet. Het is hartzeer, zielsleed en verbijstering. En het is één van de krachtigste emoties die we hebben. Rouw laat ons kennismaken met kamers in ons hart waarvan we niet wisten dat ze bestonden. Rouw verdiept ons. Het laat ons de verlaten valleien van verdriet zien. En licht op bijna psychedelische wijze de sluier op van ons Aardse bestaan. Diepe rouw laat ons ervaren dat er meer is tussen hemel en Aarde. Het laat ons een glimps zien van onze ware essentie, van wat we diep van binnen zijn. Van onze ziel. Van onze eenheid met het universum. Met onze liefdevolle kern.

Maar in onze ‘happy go lucky’-cultuur is er weinig plek voor rouw. We worden verzocht altijd onze ‘beste’ blije kant te laten zien, een glimlach op ons gezicht te plakken en onze tranen en verdriet te maskeren. Onder een laag van make-up of eenzaam verscholen onder de dekens.

Het enige moment waarop rouw even gezien mag worden, lijkt te zijn wanneer een overleden dierbare sterft. Maar zelfs dan, wordt verwacht dat de rouwende na een week, drie dagen, zijn of haar tranen weer gedroogd heeft. Dat het tijd is om de rug te rechten en het leven weer op te pakken.

En dat is nou net hoe rouw niet werkt. Rouw is geen emotie die een moment of een paar dagen duurt. Rouw is een emotie die blijft. Het is een ode aan de geliefde die we verloren zijn. We hielden van iemand, die persoon is er niet meer. We voelen ons leeg, verlaten en eenzaam. Rouw erkent ons verlies en zal dat altijd blijven doen. Want een gestorvene van wie we hielden, blijft altijd in ons hart.

We geven onszelf en anderen niet de tijd om te rouwen om de dood. Laat staan dat we mogen rouwen over andere zaken. Over het huis dat je verlaat tijdens een verhuizing. Het leven dat je achterlaat als je emigreert. Het leven dat altijd anders zal zijn na een diagnose, faillissement of levensveranderende ayahuasca ceremonie. Over de lievelingssleutelhanger die we zijn verloren, over het meisje dat we waren voor die ingrijpende gebeurtenis, over de jeugd die je niet meer terugkrijgt. Over dat wat je zo graag wilde ontvangen, maar nooit kreeg: het kinderfeestje, de liefde van je ouders, of een schouderklopje. Over de delen van jezelf die er nooit mochten zijn, het onontwikkelde talent, over dromen die je ooit had, maar die nu nooit meer vervuld gaan worden.

Verdriet en rouw vragen ons onze tranen te laten rollen. Om ons hartzeer naar buiten te brengen, het te erkennen en het ten diepste ter ervaren. Rouw wil door ons gezien worden en het liefst ook door anderen. Want het is alleen wanneer rouw gezien en volledig doorvoeld wordt, dat we weer moed krijgen om verder te gaan.

Gerouwde rouw geeft ons toegang tot de liefde en dankbaarheid die achter de rouw schuilen. De liefde voor het leven dat we hadden, voor die persoon die er niet meer is, voor het fijne huis waarin we mochten wonen. Dankbaarheid voor de prachtige ervaringen die voor altijd in ons hart blijven. Dankbaarheid en liefde waar enkel plek voor ontstaat als rouw volledig doorleefd wordt.

Zodat we juist vaker aan de mooie momenten terugdenken, zonder weerstand, zonder onszelf te verliezen. Maar met liefde, dankbaarheid en verwondering.

Ongerouwde rouw leidt tot zwelgen, tot slachtoffergevoelens.
Gerouwde rouw leidt tot liefde en dankbaarheid, tot ruimte en moed.
Voor je verleden, je toekomst, jezelf en anderen.

Oud verdriet of nieuw verdriet.
Laat je tranen rollen. Ze mogen er zijn.