Een vraag die een paar maanden geleden ineens naar binnen viel. Een veelomvattende vraag die weer een laagje Tetris blokjes compleet maakt. Een vraag over ruimte innemen, over de oorzaak van chronische pijn, over animisme en over zingeving.
Sindsdien herhaal ik deze vraag dagelijks en observeer hoe mijn lichaam dan ontspant – of niet. Mijn lichaam, mijn huid, spant zich volledig aan, continu, als een soort bescherming tegen de wereld. Ik voel het, maar het is ook iets wat ik gelezen heb. Iets wat mensen en therapeuten me verteld hebben. Tientallen body scans later was er echter nog niets veranderd. Ik voelde wel hoe mijn lichaam zich dan wat ontspande, maar kon het niet mee de wereld innemen. Ik kon er niet zoveel mee. Hoe stopte ik dan, met mezelf beschermen tegen de wereld?
Plek innemen
Iedere dag een uur in theeceremonie zitten maakt veel helder, voelbaar. Alsof er nieuwe verbindingen ontstaan, wakker worden. Met mezelf, in mezelf, met de Aarde en het leven. Zo ook op het moment dat de vraag binnenkwam. Daar zat ik, met mijn theetje, en voelde, ‘ik neem mijn plek op Aarde niet in’. Ik voelde ineens hoe ik me afschermde van álles. Van de kaarsjes, van de geluiden van de buren, van de bank en van de tafel.
Ik ademde een keer diep uit door mijn hart. Kan ik ontspannen? Verzachten? Mag de tafel hier zijn? Mag de tafel in mijn energie zitten? Is dat OK? Mag ik hier zijn? En de tafel ook? Het antwoord is ‘ja, natuurlijk mogen we hier zijn’. De tweede vraag is, durf ik het? Kan ik de tafel toelaten?
Het is nogal wat, zo’n tafel
Ik kan mezelf afvragen waarom ik mezelf afscherm van de wereld. En daar kunnen we oneindige praktische en spirituele theorieën op loslaten. Van hoogsensitiviteit tot starseeds, van oude zielen, tot heksenjachten en Lemuria. Wat ik er nu over zal zeggen is dat het gewoon best veel is, zo’n tafel. Zo’n tafel die zijn eigen energietjes en associaties heeft. Een vintage tafeltje dat nog van mijn opa en oma was. Waarvan mijn tante zich iedere keer weer afvraagt of het ‘t tafeltje van ‘de foto’ is. Waarvan de poot ooit afbrak en geplakt werd door de vader mijn huisgenoot (de lijm is nog zichtbaar). Een tafeltje dat niet helemaal schoon is en waar een doekje overheen moet en kaarsvet vanaf geschraapt moet worden (geen zin in). Een tafeltje waarvan ik eigenlijk niet weet of ik het nou mooi vind of niet. Maar waar ik op dit moment blijer van word dan van een tafeltje van de IKEA of Xenos, getekend door kapitalisme en beschadiging aan de Aarde.
Het is nogal wat, zo’n tafeltje. Geen wonder dat ik al die gedachten ideeën en energieën niet per se binnen wil laten. Maar wat als ik me er wél voor open? Wat als ik inadem en weer uit, door mijn hart? Wat als ik zeg, ‘welkom in mijn energie, tafel’? Dan hoef ik mezelf niet af te schermen, is er een stukje van mijn Ionbewuste) aandacht niet langer bij de tafel. Is er ruimte, ontspanning. Bij mezelf. Diepe zucht… dat lucht op. Rust. Ik ben hier. Zijn.
Vertragen
Het is een practice. Een practice waar mijn practice van vertraging me bij helpt. Ik beweeg langzamer. ‘Neem mezelf mee’, zoals een mentor het laatst noemde. Er is tijd om te voelen. Tijd om te openen, om mijn lichaam en energetisch wezen de ruimte te geven te ontspannen. Langzaam, geduldig, compassie.
Keer op keer opnieuw.
Dit zou het einde van dit artikel moeten zijn. Het voelt klaar. Maar wat er ik er nog aan wil toevoegen is dat dit natuurlijk over heel veel anderen dingen gaat. Kan ik mezelf openen voor klanten? Voor geld? Voor succes? Mag dat er zijn? Een vraag over intimiteit. Food for thought.
Much love,
Charelle
Foto door Yalou van der Heijden
Pin voor later:
