De herfst is altijd al mijn favoriete seizoen geweest, het is het seizoen waarin ik weer echt voel wie ik ook alweer ben. Misschien omdat de energie van de herfst dicht tegen mijn eigen innerlijke energie aanzit. De herfst is het seizoen dat mij begrijpt, het seizoen dat mij ieder jaar weer terug bij mezelf brengt.
Overgave
Ik heb van de herfst veel geleerd over loslaten en verder gaan, over rouw en verdriet. En over hoe ik in het verlies nooit alleen ben. In de herfst kan ik écht voelen dat Moeder Aarde er voor me is, dat ze me draagt, dat ze voor me zorgt, ook in de moeilijke momenten. Dat helpt me om ook in andere tijden van het jaar, in andere situaties, te ontspannen in overgave.
Paradox
De herfst is een tijd van dood en wedergeboorte. Een paradox die de herfst heel mooi en krachtig maakt. In de herfst bestaan er verschillende energieën naast elkaar: oogsten en loslaten. Hard werken en naar binnen keren. Helderheid en chaos. Heldere ochtenden en heftige stormen. Maar ook vertraging én overvloed. Op dit moment van het jaar waarop de overvloed het hoogst is, wanneer de appels van de bomen vallen en we de vruchten plukken van een bruisende zomer, ervaren we ook het hoogtepunt van verlies. De zomer is voorbij, de blaadjes vallen van de bomen. We alles hebben gegeven wat we in ons hadden om een project succesvol te maken.
Verdriet en rouw
Als je kijkt naar de cyclus van de dag, dan is het hoogtepunt van de zomer om twaalf uur ’s middags en het hoogtepunt van de winter om middernacht. De herfst is in de namiddag en avond, op het moment dat het werk is gedaan, maar de dag nog niet helemaal voorbij is.
Wat doe je op dat moment van de dag? Voor veel mensen is het antwoord tv kijken, gamen, snacken. Of te wel: activiteiten die je knop even uitzetten. Activiteiten die afvlakken en emoties kunnen onderdrukken. Dat laat meteen zien welke relatie onze maatschappij heeft met de herfst: we zijn er niet zo gek op. We houden niet van verdriet en rouw, de emoties die centraal staan in de herfst. We willen niet loslaten, geen afscheid nemen. We willen juist verzamelen, méér. Verdriet doet pijn. Rouw doet pijn. En pijn willen we niet voelen.
Dood en wedergeboorte
Maar als je kijkt naar de natuur, dan is vasthouden absoluut tegen onze natuur in. Denk eens aan een boom, die laat in de herfst zijn blaadjes vallen. Zou de boom dat niet doen, dan zou er ook geen nieuw leven ontstaan in de lente. Dan houd de boom vast aan dingen die hem niet meer dienen, aan iets wat de winter toch niet overleefd. Dan blijft de boom daar al zijn voedingsstoffen naartoe sturen, zonder dat dat enig nut heeft. Maar door de blaadjes te laten gaan en zijn voedingsstoffen op te slaan in de wortels tot de winter voorbij is, heeft de boom in de lente weer nieuwe energie voor nieuwe blaadjes en vertakkingen. Het is alleen dan dat de boom kan groeien.
Dankbaarheid en waardering
Interessant is dat we de kleuren van de herfst prachtig vinden. Maar eigenlijk zien we niets anders dan dode blaadjes. We kijken de dood recht in de ogen en genieten ervan, sommige plekken staan zelfs bekend om hun prachtige herfstbossen en zijn toeristentrekkers.
En dat laat meteen de andere kant van de herfst zien: dankbaarheid en waardering. Want als je kijkt naar wat rouw eigenlijk is, dan is het ‘t voelen van dankbaarheid voor dat wat was. Je rouwt niet om iets wat je stom vond. Je rouwt om iets of iemand om dat je ervan hield. Kunnen we in plaats van de zware energie van dood en loslaten van de herfst, ook de gift van de herfst zien? Dankbaarheid, pracht, alles wat er komt kijken bij het proces van loslaten en wat er vervolgens overblijft.
Het cadeau van de herfst
Herfst is ook overvloed, een seizoen vol giften die we alleen kunnen zien als we stoppen met verzamelen, als we het oude loslaten. Als we plek maken voor wat we nog niet zien. Dát is het cadeau van de herfst.
Welke versie van jou is klaar om te sterven deze herfst? Je bent gegroeid, het afgelopen jaar. Je bent niet meer wie je een jaar geleden was. Wat mag er losgelaten worden? Wat klopt niet meer? In je leven en in je bedrijf?
Niets duurt voor eeuwig, het enige wat voor eeuwig duurt is de cyclus van de natuur. Misschien rouw je om de warme zomerdagen, maar je weet dat ze volgende jaar weer terugkomen. Dat er ook volgende jaar weer verse, lokale aardbeien op de markt liggen, dat je ook volgend jaar weer kunt flaneren over het strand.
De leegte vullen
Het is alleen als we loslaten in liefde en daadwerkelijk rouwen om wat was, dat we ook de vreugde van het nieuwe kunnen ervaren. Als we loslaten in wrok, ‘bah, dit hoef ik niet meer!’, dan is er geen liefde, geen dankbaarheid, geen vreugde. De herfst creëert een leegte, maar in dankbaarheid vult hij hem ook.
Verandering en alchemie
De herfst is de tijd van verandering en alchemie. De boom stopt in de herfst alle verzamelde toxines in de bladeren die toch doodgaan. Hij reinigt zich. Deze purificatie is zichtbaar in ons verlangen om te vertragen in de herfst, om minder te doen. Het is de verwelkoming van de nieuwe versie van onszelf, we reinigen ons van een oude huid, om ons lekker te voelen in ons nieuwe huidje.
De herfst laat zien wat er nog belangrijk is in je leven. Je laat de dingen gaan die geen waarde meer voor je hebben. Alles wat trouw is aan jouw waarden, blijft. En zo kom je terug in alignment met jezelf.
Je kunt weigeren te rouwen om een vriendschap die niet meer werkt, maar dan houd je eraan vast. Zit je over drie jaar nog in die energie zuigende vriendschap. Geef je over drie jaar nog steeds die cursus die je geen joy geeft of maar weinig geld oplevert. Zit je over vijf jaar nog steeds in je full-time job. Enkel en alleen omdat je niet wilde rouwen, niet wilde groeien.
Groei is wijsheid. Het is de belichaming van wat je hebt geleerd. Het is de belichaming van de nieuwe versie van jezelf. Omarm het cadeau van de herfst en vier de versie van jou die overblijft, als alles wegvalt wat niet meer klopt.
Lees ook:
- De uitnodiging van de winter
- Helderheid vinden in de pracht van de monotone winter
- Rouw, een ode aan de liefde
Volg je mij al op Facebook, Instagram en Pinterest?
Pin voor later:
